Helaas hebben we de wijnen niet bij het eten kunnen proberen, want er was een plotselinge behoefte aan Calzone en een film (The Devil wears Prada). Nu zijn we weer thuis en heb ik een glaasje, oh nee twee, ingeschonken.
De Bonal blijft relatief simpel, maar wel goed gemaakt. De Dehesa is wat opener, maar het is nog steeds een moeilijke wijn. De stroefheid van de tannine's is niet verdwenen, ik vermoed dat hij over een jaartje (of twee) beter tot zijn recht komt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten